روش‌های دخل و تصرف‌ رسانه‌ای

مایکل پرنتی (Michael Parenti) در اشاره به روش‌های دخل و تصرف‌ رسانه‌ای در اذهان مخاطبان این متدها را شناسایی کرده است:
1. سرکوب از طریق حذف (Suppression by Omission)
2. حمله کردن و تخریب هدف (Attack and Destroy the Target)
3. برچسب زدن (Labeling)
4. فرض‌های بازدارنده (Preemptive Assumption)
5. مخابره ظاهر امر (Face-Value Transmission)
6. تنزل دادن محتوا (Slighting of Content)
7. توازن دروغین (False Balancing)
8. کادربندی (Framing)
9. اشاره نکردن به چرایی موضوعات (Learning Never to Ask Why)

این برخوردها برایتان آشنا نیست؟ اگر توضیحات بیشتری می‌خواهید؛ بروید اینجا: Methods of Media Manipulation by M Parenti

منبع:دات

کاربردهای نظریه مارپیچ سکوت

• پژوهش‌های مربوط به تأثیرات رسانه‌های جمعی
• نظرسنجی‌های آماری
• پژوهش‌های مربوط به افکار عمومی
• چگونگی آگاهی مردم ازتغییر در افکار عمومی

نقاط قوت نظریه

• به خوبی مشخص می‌کند که چرا مردم در صورت قرار داشتن در گروه اقلیت تمایلی به ابراز عقیده نخواهند داشت.
• نشان می‌دهد چرا مردم از ابراز احساسات واقعی خود اجتناب می‌کنند و بدین ترتیب خطر انزوای اجتماعی را نمی‌پذیرند.
• به خوبی رابطه بین تأثیرات رسانه‌های جمعی و افکار عمومی را نشان می‌دهد.
• در واقع فرایندهایی که افکار عمومی را شکل می‌دهند جامعه را منسجم نگه می‌دارند. مارپیچ‌های سکوت تضادها و اختلافاتی را که جامعه را تهدید می‌کنند و راه‌حلی نیز برای رفع آن‌ها پیدا نشده‌است، برطرف می‌کنند.

نقاط ضعف نظریه

• این نظریه نمی‌تواند مواردی را که نظرات مطرح در رسانه‌های جمعی با نظرات غالب در خارج از این رسانه‌ها هماهنگی ندارد، توضیح دهد.
• آیا واقعاً انسان‌ها خود می‌توانند به صورت غریزی و بدون مراجعه به مدارک و شواهد، افکار عمومی را تشخیص دهند؟
• آیا واقعاً می‌توانیم تشخیص دهیم که در کدام گروه جای داریم؟ اقلیت یا اکثریت؟ مردم اغلب به اشتباه تصور می‌کنند همه درست مانند آن‌ها فکر می‌کنند.
• نظریه مارپیچ سکوت نسبت به تأثیر نافذ افکار و عقاید افراد متعهدی که آرا و عقایدشان در تضاد با افکارعمومی قرار دارد، قضاوت منصفانه‌ای ندارد.
  منبع:شاتوت

کم‌ توجهی به پژوهش، رسانه‌های داخلی را به ترجمه در بخش‌های علمی سوق داده است

کم توجهی به تحقیق و پژوهش در کشور باعث شده است که رسانه‌های داخلی به جای پرداختن به اخبار تولیدی علمی، به ترجمه روی آورند، ضمن اینکه به دلیل هزینه‌های سنگین کارهای تحقیقی و پژوهشی، رسانه‌ها تنها وظیفه‌ی خبررسانی و ارایه‌ی نتایج تحقیقات را در این زمینه برعهده داشته و انجام این پژوهشها به عهده‌ی سازمانها و نهادهای مربوطه است.

ناصر بزرگمهر - مدرس ارتباطات - در گفت‌وگو با خبرنگار رسانه‌ی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان این مطلب و با تاکید بر این که رسانه‌ها و به ویژه مطبوعات به دو نوع تخصصی و عمومی تقسیم می‌شوند، اظهار کرد: متاسفانه رسانه‌ها و نشریات تخصصی که به مباحث علمی نگاهی ویژه دارند، به دلیل داشتن مخاطبان خاص، از تعداد و تیراژ بسیار پایین در کشور برخوردارند.

وی افزود: رسانه‌ها و نشریاتی که جنبه‌ی عمومی دارند نیز حتی در صورت توجه به مسائل علمی، آموزشی، تحقیقی و پژوهشی، تنها به جنبه‌ی خبری این قبیل مباحث توجه کرده و در نتیجه نمی‌توانند در افزایش سطح دانش علمی مخاطبان خود تاثیر چندانی داشته باشند.

او ادامه داد: رسانه‌ها و نشریات عمومی با اطلاع‌رسانی خود تنها می‌توانند کلید یک اتفاق را در ذهن مخاطب روشن کنند تا او نیز با توجه به نوع علاقمندی خود از برنامه‌ها و یا نشریات تخصصی‌تر، در این زمینه کسب اطلاع کند.

این مدرس ارتباطات با اشاره به این که یک رسانه‌ی عمومی نمی‌تواند بخش زیادی از برنامه‌ها و مطالب خود را به مباحث تخصصی مثل موضوعات علمی اختصاص دهد، اضافه کرد: یکی از مشکلات مهم در زمینه‌ی مباحث علمی، تحقیقی و پژوهشی، گران بودن فعالیت در این عرصه است، چرا که نیروی انسانی، اغلب مبلغ زیادی را برای انجام پژوهش دریافت می‌کند، بر همین اساس دولت‌ها باید به کمک مراکز علمی و دانشگاهی شتافته و آن‌ها را در حرکت به سمت داشتن خروجی‌های علمی از طریق پژوهش و تحقیق یاری کنند.

او با بیان این که رسانه‌ها می‌توانند به عنوان بستری مناسب به طرح نظرات پژوهشگران در حوزه‌های مختلف علمی، پژوهشی و غیره بپردازند، خاطر نشان کرد: طبیعتا به دلیل هزینه‌های سنگین کارهای تحقیقی و پژوهشی، رسانه‌ها تنها وظیفه‌ی خبررسانی و ارایه‌ی نتایج تحقیقات را در این زمینه بر عهده داشته و انجام این پژوهش‌ها به عهده‌ی سازمان‌ها و نهادهای مربوطه است.

به گفته‌ی وی متاسفانه کم توجهی به تحقیق و پژوهش در داخل باعث شده است که رسانه‌های داخلی به جای پرداختن به اخبار تولیدی علمی، به ترجمه روی آورند.